لحظه ی دیدار نزدیک است

باز من دیوانه ام، باز من مستم

                                           باز می لرزد دلم ، دستم

                                          باز گویی در جهان دیگری هستم

                                           های نخراش به غفلت گونه ام را تیغ!

                                            های نپریش صفای ذولفکم را دست!

                                                  ای نخورد و مست

                                                   باز من دیوانه ام

باز هم یک جمعه ی بدون تو ،

باز هم همان تلخکامی قدیمی ؛

و باز هم قلبی مالامال دلتنگی ...

در عصری که بدون تو به غروب متصل می شود ...

اللهم عجل لولیک الفرج

  کسانیکه مجتهد نیستند و نمی توانند به احتیاط عمل کنند،واجب است از مجتهد تقلید نمایند

تقلید در احکام،عمل کردن به دستور مجتهد است و از مجتهدی باید تقلید کرد که مرد و بالغ و عاقل و شیعه دوازده امامی و حلال زاده وعادل باشد و بنابر احتیاط واجب باید از مجتهدی باید تقلید کرد که حریص به دنیا نباشد و از مجتهدین دیگر اعلم باشد یعنی در فهمیدن حکم خدا از تمام مجتهدین زمان خود استادتر باشد.

 مکارم:در مسائلی که مجتهدین اختلاف نظر دارند باید از اعلم تقلید کرد.

 زنجانی:از کسی باید تقلید کرد که موثق با سند باشد یعنی اشتباهش از متعارف بیشتر نباشد و کسی که حریص به دنیا باشد غالبا موثق نمی باشد زیرا حبِّ شدید به دنیا باعث اشتباه در تشخیص می گردد.

مجتهد و اعلم را از سه راه می توان شناخت: 

 1. آن که خود انسان یقین کند، مثل آن که از اهل علم باشد و بتواند مجتهد و اعلم را بشناسد.

2. آن که دو نفر عالم عادل که می توانند مجتهد و اعلم را تشخیص دهند مجتهد بودن ویا اعلم بودن کسی را تصدیق کنند،به شرط آن کهدو نفر عالم عادل دیگر با گفته آنان مخالفت ننمایند

تعجیل در ظهور امام زمان عج

شفای بیماران {مخصوصا" بیماران لاعلاج}

برطرف شدن مشکلات همه

امرزش رفتگان

امرزش گناهان

براورده شدن دعای شما عزیزان (انشالله خدا خیرتونو در دعاتون قرار بده)

ثابت قدم شدن ما بر دین و ایین حق ، همون مکتب شیعی

شیعه مردن و شیعه زنده شدن همه ما

روسفید شدن ما در دنیا و اخرت

پیروزی و موفقیت شیعیان مسلمانان جهان

اشناء لله همه ما در زمره یاران مهدی ع باشیم

عافیت دنیا و اخرت همه مسلمانان

سلامتی پدران و مادران و فامیلهای ما، و امرزیده شدن گناه این عزیزان

 پیرزنی برای سفیدکاری منزلش کارگری را استخدام کرد.

سقراط حکیم

 روزی سقراط حکیم مردی را دید که خیلی ناراحت و متآثر است. علت ناراحتی اش را پرسید.

 پاسخ داد: “در راه که می آمدم یکی از آشنایان را دیدم.سلام کردم. جواب نداد و با بی اعتنایی و خود خواهی گذشت و رفت و من از این طرز رفتار او خیلی رنجیدم.”

 سقراط گفت: چرا رنجیدی؟

 مرد با تعجب گفت: “خوب معلوم است که چنین رفتاری ناراحت کننده است.”

 سقراط پرسید: اگر درراه کسی را می دیدی که به زمین افتاده و از درد و بیماری به خود می پیچد آیا از دست او دلخور و رنجیده می شدی؟

 مرد گفت: “مسلم است که هرگز دلخور نمی شدم . آدم از بیمار بودن کسی دلخور نمی شود.”

 سقراط پرسید: به جای دلخوری چه احساسی می یافتی و چه می کردی؟

 مرد جواب داد: احساس دلسوزی و شفقت و سعی می کردم طبیب یا دارویی به او برسانم.

 سقراط گفت: همه این کارها را به خاطر آن می کردی که او را بیمار می دانستی آیا انسان تنها جسمش بیمارمی شود؟ و آیا کسی که رفتارش نا درست است روانش بیمار نیست؟ اگر کسی فکر و روانش سالم باشد هرگز رفتار بدی از او دیده نمی شود؟ بیماری فکری و روان نامش غفلت است و باید به جای دلخوری و رنجش نسبت به کسی که بدی می کند و غافل است دل سوزاند و کمک کرد و به او طبیب روح و داروی جان رساند.

 پس از دست هیچ کس دلخور مشو و کینه به دل مگیر و آرامش خود را هرگز از دست مده و بدان که هروقت آن لحظه بیماراست.کسی بدی می کند، درآن لحظه بیمار است

نیا باران!

زمین جای قشنگی نیست!

 من از اهل زمینم ،

خوب می دانم که این جا جمعه بازاراست ،

و دیدم عشق رادر بسته های زرد کوچک نسیه می دادند ،

دراین جاقدرمردم رابه جو اندازه می گیرند ،

در اینجا شعرحافظ رابه فال کولیان دربه دراندازه می گیرند ،

نیا باران!

پشیمان می شوی !

 زمین جای قشنگی نیست . . . ! 

نامی‌ نداشت. نامش‌ تنها انسان‌ بود؛ و تنها دارایی‌اش‌ تنهایی.گفت: تنهایی‌ام‌ را به‌ بهای‌ عشق‌ می‌فروشم. کیست‌ که‌ از من‌ قدری‌ تنهایی‌ بخرد؟ هیچ‌کس‌ پاسخ‌ نداد. گفت: تنهایی‌ام‌ پر از رمز و راز است، رمزهایی‌ از بهشت، رازهایی‌ از خدا. با من‌ گفت ‌و گو کنید تا از حیرت‌ برایتان‌ بگویم.هیچ‌کس‌ با او گفت‌وگو نکرد.

و او میان‌ این‌ همه‌ تن، تنها فانوس‌ کوچکش‌ را برداشت‌ و به‌ غارش‌ رفت. غاری‌ در حوالی‌ دل. می‌دانست‌ آنجا همیشه‌ کسی‌ هست. کسی‌ که‌ تنهایی‌ می‌خرد و عشق‌ می‌بخشد.

او به‌ غارش‌ رفت‌ و ما فراموشش‌ کردیم‌ و نمی‌دانیم‌ که‌ چه‌ مدت‌ آنجا بود. سیصد سال‌ و نُه‌ سال‌ بر آن‌ افزون؟ یا نه، کمی‌ بیش‌ و کمی‌ کم. او به‌ غارش‌ رفت‌ و ما نمی‌دانیم‌ که‌ چه‌ کرد و چه‌ گفت‌ و چه‌ شنید؛ و نمی‌دانیم‌ آیا در غار خوابیده‌ بود یا نه؟

اما از غار که‌ بیرون‌ آمد بیدار بود، آن‌قدر بیدار که‌ خواب‌آلودگی‌ ما برملا شد. چشم‌هایش‌ دو خورشید بود، تابناک‌ و روشن؛ که‌ ظلمت‌ ما را می‌درید.

«عبدالله بن الحسين» طفل شيرخوار امام حسين(عليه السلام) مشهور به «علي اصغر» بود. نام مادرش «رباب» دختر «امرء القيس بن عدي بن اوس بن جابر بن کعب بن عليم بن جناب بن کلب» بود. مادر رباب «هند الهنود» دختر «ربيع بن مسعود بن مضاد بن حصن بن کعب بن عليم بن جناب»(1) بوده است. در واقع «جناب» جد اعلاي پدري و مادري حضرت علي اصغر(عليه السلام) مي‌باشد.

عبدالله در مدينه النبي(عليه السلام) ولادت يافت.(2) سماوي مي‌گويد: اين که برخي گفته‌اند علي اصغر در کربلا ولادت يافته است، چندان درست نيست. در مدح رباب همسر گرامي او شعري به امام حسين(عليه السلام) داده شده است:

«اعمرك انني لاحب دارا                                     تكون بها سكينة والرباب

  احبهما و ابذل جل مالي                                   و ليس لعاتب عندي عتاب(3)

 ســـلام مــن بــه مـحـرم، مـحـرم گــــل زهرا                  به لطـمه هـای ملائـک بـه مــاتـم گــل زهـرا
 

سـلام مـن بـه مـحـرم بـه تشنـگی عـجـیـبش                بـه بـوی سیـب زمـینِ غـم و حـسین غریـبش
 

سلام من بـه محـرم بـه غصـه و غــم مـهـدی

به چشم کاسه ی خون وبه شال ماتم مـهـدی


سـلام من بــه مـحـرم بـه کـربـلا و جـلالــش

به لحظه های پـرازحزن غرق درد و ملامش


سـلام مـن بـه مـحـرم بـه حـال خستـه زیـنـب

بـه بــی نـهــایــت داغ دل شـکــستــه زیـنـب


سلام من به محرم به دست ومشک ابوالفضل

بـه نـا امیـدی سقـا بـه سـوز اشـک ابوالفضل


سـلام مـن بـه مـحـرم بـه قــد و قـا مـت اکـبـر

بـه کـام خـشک اذان گـوی زیـر نـیزه و خنج